Er wordt regelmatig tegen mij gezegd: “Jij hebt het ook altijd zo druk.” En ik kan dat niet ontkennen. Maar soms denk ik: heeft niet iedereen het tegenwoordig druk? Omdat we allemaal proberen te voldoen aan verwachtingen — van anderen, van de maatschappij, maar vooral van onszelf.
Alsof we allemaal een onzichtbare checklist bijhouden, bang om iets te laten vallen.
En dan komt nu advent er aan. Het is een periode die ons uitnodigt om even stil te worden. Om te wachten, te verwachten — maar op een heel andere manier. In de adventsperiode verwachten we de geboorte van Christus. Niet geboren onder ideale omstandigheden maar in een stal. Geen perfect plaatje, geen ideale.
Dat maakt mij stil. Het laat me zien dat God niet zoekt naar perfectie, maar naar openheid.
En dan vraag ik me af: kunnen wij in onze wereld nog echt verwachten?
Kunnen we nog stilstaan in plaats van door te rennen?
Kunnen we ruimte maken in ons hart, terwijl onze agenda overloopt?
Misschien begint het met iets eenvoudigs: de lat wat minder hoog leggen. Milder zijn voor onszelf. Accepteren dat niet alles hoeft.
En Advent nodigt ons niet alleen uit om naar binnen te kijken, maar ook om naar elkaar om te zien. We zijn gestart met een nieuwe opbouw van pastoraat, waarin dat omzien naar elkaar centraal staat. Niet alleen via een kerkenraad of een klein groepje mensen, maar in de buurt, in onze sociale contacten, in de mensen die we tegenkomen in het dagelijks leven.
Pastoraat doen we niet alleen — we doen het samen.
Een vriendelijk woord, een luisterend oor, een simpel berichtje: kleine dingen die grote betekenis kunnen hebben. Zeker in een tijd waarin we allemaal druk lijken, allemaal zoeken naar evenwicht, allemaal proberen te voldoen aan verwachtingen.
En misschien is dat wel de verwachting die we in deze Advent mogen koesteren: ruimte vinden voor rust, voor mildheid, voor aandacht — voor elkaar én voor onszelf.
Groet,

Renetta Jansma-Hiemstra